~53~ BURZA.

Czasami wszystko jest dobrze. Wszyściuteńko. Szkoła ok, w domu ok, przyjaciele jak najlepiej. Wszystko się układa i jest jak powinno. Szczęście. Radość z życia.

Lecz nagle przychodzi BURZA.

I nagle coś się stacza. Nie można się porozumieć. Wciąga nas w wir. Sypie piaskiem w oczy. Szarpie w każdą stronę i próbuje wyprowadzić z równowagi. Niszczy otoczenie. Strzela piorunami i robi okropny hałas. Stara się za wszelką cenę zniszczyć to co się budowało przez kilka godzin, dni i lat. To co mało ważne, ale i to co dla nas ma największą wartość.
Jest okropna i bezwzględna.

Burza.

Na początku nic nie widać. Potem nadciągają ciemne chmury. Bardzo powoli, jakby dyskretnie, skradają się. Ciemne i groźne. Następnie zaczyna cicho grzmieć i błyskać się. I albo "przechodzi bokiem", albo uderza z całej siły. We wszystko i wszystkich.

Boli, rani i zostaje w pamięci. Rozdziela, niszczy, ale przynosi też oczyszczający deszcz i świeże powietrze.
Czasami trzeba takiej zmiany. Czasami potrzeba bólu, rozłąki, kłótni i orzeźwiającej ciszy.

Tak, jedno jest pewne. Po Burzy nadchodzi cisza.
A co potem ?
Dam Wam znać :)

Dzisiejszy- strasznie rozległy post- interpretujcie jak chcecie. Powstał pod wpływem przeżyć i emocji - może dlatego taki jakiś namieszany.

Pozdrawiam ciepło
~Klara